Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Το ρίσκο και το τέλος Κοινωνικό της Κωστούλας Μητροπούλου σε σκηνoθ. Χρίστο Πουσίνη



























Μονόλογος της Κωστούλας Μητροπούλου 
Διαρκεια : 80 ' 

Σκηνοθ.:Χρ. Πουσίνης
Ερμηνεύουν: Κ. Γκατζόγια. Σκην.: Μ. Μακρή. Κοστ.: Δ. Βασσιλακάκης.
Μια γυναίκα σε ένα παιχνίδι ζωής με έναν αντίπαλο που δεν είχε μάθει ποτέ να παίζει.

Το ρίσκο και το τέλος

Κοινωνικό της Κωστούλας Μητροπούλου Διαρκεια : 80 '
Σκηνοθ.:Χρ. Πουσίνης
Ερμηνεύουν: Κ. Γκατζόγια, Τ. Κώτσης, Ν. Επίσκοπος. Σκην.: Μ. Μακρή. Κοστ: Δ. Βασσιλακάκης.
Μια γυναίκα σ΄ ένα παιχνίδι ζωής με έναν αντίπαλο που δεν είχε μάθει ποτέ να παίζει
    

Θέατρο παραμυθίας 

Παραμυθίας 27,Κεραμεικός

Τήλ. 210.34 57 904

Σάβ., Κυρ. 9.30 μ.μ.  

Εισητήρια   10.5 e


































Κριτική της παράστασης "Το ρίσκο και το τέλος"
του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
"Η σημερινή μας κρίση των αξιών και του πνεύματος επιβάλει εάν και εφόσον θέλουμε να βγούμε πραγματικά απο τα αδιέξοδα στα οποία έχουμε πέσει,την ενδελεχή έρευνα του τι μας έφερε ως εδώ,είναι άραγε η σημερινή κατάσταση αποτέλεσμα μόνον της κακής οικονομικής θέσης των περισσοτέρων ή υπάρχει και κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει ως κοινωνία αλλά και ως άτομα τα οποία την αποτελούν.
Το "ρίσκο και το τέλος" πραγματεύεται ακριβώς αυτό το κενό αναμεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων,ένα κενό που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά μεγέθη αυτή την φορά αλλά με την ανθρώπινη μοναξιά στον υπέρτατο βαθμό,την μοναξιά που μπορείς να βιώσεις ζώντας σε πολλά εισαγωγικά με κάποιον άλλο,την πνευματική μοναξιά και την έλλειψη κατανόησης απο το ένα μέρος πρός το άλλο,που καταλήγει σε μια αδιέξοδη σχέση που έχει ως φυσική κατάληξη το τέλος,ένα τέλος το οποίο έχει συντελεστεί πολύ πιο πριν απο το τέλος.
Πολλά περνούν μέσα απο τα μάτια της πρωταγωνίστριας και αναγκαστικώς των θεατών,η απόριψη,το φάντασμα της μοναξιάς δεμένο με την αδιόρατη κλωστή των ψευδεπίγραφων σχέσεων που βασίζονται στην ανουσιότητα και καταπνίγουν την πραγματική ζωή,τα ανθρώπινα αδιέξοδα και ένα σωρό ακόμη αναπάντητα ερωτήματα της ανθρώπινης υπόστασης μέσα σε μια κοινωνία υλιστική και άκρως καταναλωτική.
Η εκπληκτική ερμηνεία της Κατερίνας Γκατζόγια και η εναλλαγή του παιξίματος και του ύφους στον ρόλο μιάς γυναίκας παραδομένης σε έναν καταδικασμένο απο την αρχή έρωτα,ο οποίος βρίσκεται μόνον στο μυαλό της κατ ουσίαν,αποδίδουν σε τέλεια μορφή το χάσιμο του σύγχρονου ανθρώπου ανάμεσα στις τεχνητές και τις πραγματικές ανάγκες κάτι που τον οδηγεί στην παράκρουση και την ψύχωση,ενώ η δυνατή σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Πουσίνη αποδίδει με τρόπο ολοκληρωμένο το χαμό που επικρατεί στο μυαλό αυτής της γυναίκας που πίστεψε σε μια ιδανική κατάσταση αλλά έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα που αντικατοπτρίζεται στα άλλα δύο πρόσωπα του έργου,του Τιμολέοντα Κώτση και του Νίκου Επίσκοπου.
Γενικώς η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί ένα παράθυρο πρός το φώς κι ας μοιάζει σκοτεινή ως θεματολογία,γιατι ας μην ξεχνά ποτέ και κανείς μας πως οφείλουμε να κοιτάξουμε κάποια στιγμή μέσα μας με κείμενα εσωτερικά όσα άσχημα και αν δούμε,είναι ένας δρόμος επίπονος και μια ατραπός την οποία οφείλουμε να περιπατήσουμε εάν θέλουμε ουσιαστικά να βγούμε απο την κρίση του πνεύματος όπου αναγκαστικώς διαβιούμε,εύχομαι σε όλους τους συντελεστές καλή και δημιουργική συνέχεια αλλά και στον κόσμο που θα έχει την τύχη να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση,να φύγει προβληματισμένος θετικά για οτι συμβαίνει κυρίως μέσα του."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου